สถาบันนโยบายศึกษา : Institute of Public Policy Studies (IPPS)

รับผิดชอบทั้งต่อตนเองและผู้อื่นในสังคมตลอดเวลา

      สภาวการณ์โรคไวรัสโคโรน่าสายพันธุ์ใหม่ 2019 (COVID-19 หรือ โควิด-19) ก่อให้เกิดการติดเชื้อแพร่กระจายไปทั่วโลก ซึ่งเริ่มจากเมืองอู่ฮั่น ประเทศจีน คร่าชีวิตผู้คนทั่วโลกไปแล้วราว 6,000 กว่าคน และมีผู้ติดเชื้อทั่วโลกกว่า 1 แสนคน ภายในเวลา 3 เดือนเท่านั้น ตั้งแต่เริ่มระบาด สร้างความหวาดวิตก และความกลัวให้แก่ผู้คนเป็นอย่างมาก ทุกๆ ที่ที่มีการระบาดต้องมีการปิดเมือง กลายเป็นวิกฤติที่กระทบแก่วิถีชีวิตทุกๆ คน กระทั่งลุกลามไปสู่เรื่องเศรษฐกิจ และการใช้ชีวิต ว่าจะกินอยู่กันอย่างไรให้ปลอดภัยจากเจ้าไวรัสร้ายนี้ ขณะเดียวกัน ก็ต้องไม่เพิ่มภาระแก่สังคมที่จะต้องช่วยกันไม่ให้การแก้ปัญหานี้ยากขึ้นไปอีก

      เรื่องไวรัสโควิด-19 นี้ ยังไม่อาจคาดการณ์ได้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด และกว่าที่จะมีการค้นพบยา และแนวทางรักษาที่ “เอาอยู่” ของโรคร้ายนี้ให้จงได้ ซึ่งเป็นที่เชื่อแน่ว่าโรคอุบัติใหม่นี้ จะต้องอยู่กับโลกใบนี้ไปอีกนาน จนกว่าจะพัฒนาแนวทางการรักษาและยาเพื่อบรรเทาลงได้

      สำหรับประเทศไทยนับว่าเป็นวิฤติที่สุดทั้งในทางการเมืองและเศรษฐกิจ นอกจากนี้ ความสับสนอลหม่านก็ยังเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวันในการวางแผนสู้กับวิกฤตินี้ ทางรัฐบาล โดยกระทรวงสาธารณสุข ดูเหมือนจะเป็นนักรบแนวหน้าที่ต้องเผชิญ เพราะเป็นวิชาชีพที่รู้ชัด รู้แจ้งมากกว่าส่วนอื่นๆ ของรัฐบาล แต่ด้วยกลไกของระบบราชการและการสื่อสารแก่ประชาชนเป็นไปอย่างล่าช้า ทำให้ทุกระบบของสังคมตั้งอยู่ในภาวะตั้งรับ ประชาชนจึงตกอยู่ในสภาวะธรรมชาติที่ตื่นตระหนก เหมือนขาดรัฐ แต่ต้องช่วยเหลือตนเองให้มากที่สุด

      การออกมาเรียกร้องของภาครัฐให้ประชาชนเชื่อ และขอความร่วมมือในสิ่งที่รัฐกำลังทำหรือจะทำเพื่อแก้ปัญหาเรื่องโควิด-19 จึงค่อนข้างล่าช้าและขาดการบูรณาการ

      การช่วยเหลือตนเองของประชาชนจึงเป็นทางเลือกเพื่อผ่อนเบาภาระของภาครัฐและส่วนรวม การปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ที่ออกมาหลายช่องทางในการดูแลรักษาตนเองให้ห่างไกลโควิด-19 จึงเป็นทางรอดเดียวของทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ภาคส่วนใดของสังคม ไม่ว่าในเมืองหลวง เมืองใหญ่ หรือที่ห่างไกลในชนบท

      วิกฤติไวรัสโควิด-19 คือสิ่งสะท้อนการบริหารจัดการภาครัฐแบบรวมศูนย์อำนาจไว้ที่ส่วนกลาง ต้องทบทวน ขณะที่ในฟากประชาชน ก็ต้องพิจารณาตรองกันให้มากเช่นกันในความสามารถที่จะต้องจัดการตนเองให้ได้ด้วยในระดับหนึ่ง ไม่ใช่เรียกร้องและชี้นิ้วตำหนิไปทุกเรื่อง โดยที่ตนเองก็ยังขาดความรับผิดชอบต่อตนเอง มิหนำซ้ำ ยังขาดสำนึกต่อส่วนรวม โดยทำตัวเป็นภาระเพิ่มปัญหามากขึ้น ไม่ว่าการไม่ให้ความร่วมมือในมาตรการต่างๆ ที่กระทรวงสาธารณสุขแนะนำ หรือการฉวยโอกาสขายของที่จำเป็นในราคาที่สูงขึ้น

      ไม่ว่าภาครัฐหรือภาคประชาชนจำเป็นต้องตระหนักในปัญหา ร่วมมือกันด้วยการทำหน้าที่ของตนอย่างทุ่มเทและอดทน เสียสละ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายเดียวกัน คือ ให้ทุกคนปลอดภัยจากโควิด 19

      ทุกคนต้องสู้ เพื่อให้ประเทศของเราปลอดภัย ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง แล้วช่วยกันร่วมแรงร่วมใจฟื้นฟูเศรษฐกิจกันใหม่ให้ได้อีกครั้ง

      อย่าเสียเวลาก่นด่าและตำหนิใครๆ แต่หากต้องหันหน้าจับมือกันร่วมฝ่าฟันจึงจะพ้นภัยไปได้

ทิพย์พาพร ตันติสุนทร
ผู้อำนวยการ สถาบันนโยบายศึกษา