วีรชนคนอาเซียน : ตนกู อับดุล รามานห์ แห่งมาเลเซีย       หลายประเทศในอาเซียนผ่านการถูกยึดครองเพื่อหาประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติโดยชาติจากซีกโลกตะวันตก มีระยะเวลายาวนานนับร้อยปี บ้างก็มีระยะเวลาไม่ยาวนัก บางประเทศก็ถูกยึดครองจากหลายชาตินับเนื่องกันมา จนเหมือนกับจะไม่ได้ผุดได้เกิดหากไม่ได้ความกล้าหาญ ความยึดมั่นเด็ดเดี่ยวของคนในชาติ จนพลิกฟื้นกอบกู้เอกราชของชาติกลับมาเป็นรัฐอิสระอีกครั้งหนึ่ง จากการเป็นประเทศอาณานิคมจนกระทั่งเป็นประเทศเอกราช ประเทศมาเลเซียเพื่อนบ้านมีพรมแดนติดกับภาคใต้ของไทย มีประวัติศาสตร์การต่อสู้เพื่อให้ได้รับเอกราช ด้วยความกล้าหาญของวีรชนอย่างน่ายกย่อง ข้อมูลทั่วไป       สหพันธรัฐมาเลเซียเป็นประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพื้นที่ 332,633 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยพื้นที่แบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนแรกคือ คาบสมุทรมลายู มีพรมแดนทิศเหนือติดประเทศไทย และทิศใต้ติดกับสิงคโปร์ ส่วนที่สองคือ ทางเหนือของเกาะบอร์เนียว มีพรมแดนทิศใต้ติดอินโดนีเซีย และมีพรมแดนล้อมรอบประเทศบรูไน       การปกครองของมาเลเซียเป็นการปกครองในระบอบประชาธิปไตยแบบรัฐสภา ประมุขแห่งรัฐมีตำแหน่งเป็นพระราชาธิบดี อยู่ภายใต้รัฐธรรมนูญ มาจากการเลือกตั้งโดยสุลต่าน 9 รัฐ ได้แก่ ยะโฮร์ ตรังกานู ปะหัง เซลังงอร์ เคดาห์ กลันตัน เนกรีเซมบีลัน เปรัค และปะลิส ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนขึ้น ดำรงตำแหน่ง วาระละ 5 ปี ส่วนอีก 4 รัฐคือ ปีนัง มะละกา ซาบาร์ และซาราวัก ไม่มีสุลต่านปกครอง รัฐสภาประกอบด้วยสภาผู้แทนราษฎรซึ่งสมาชิกมาจากการเลือกตั้ง และวุฒิสภาซึ่งสมาชิกได้รับการแต่งตั้งโดยสมเด็จพระราชาธิบดีอีกส่วนหนึ่งมาจากการแต่งตั้งโดยนิติบัญญัติในแต่ละรัฐ รัฐบาลปัจจุบันเป็นรัฐบาลผสม มีพรรคร่วมรัฐบาลที่เรียกว่า พรรคแนวร่วมแห่งชาติ (Barisan Nasional-BN) ซึ่งมีพรรคแนวร่วมแห่งสหพันธ์ มาลายา หรือที่เรียกว่า พรรคอัมโน (United Malays National Organisation- UMNO) เป็นแกนนำ แต่ละรัฐจะมีสภาแห่งรัฐที่มาจากการเลือกตั้งทุก 4 ปี ก่อนถูกอังกฤษปกครอง       บริเวณที่เป็นประเทศมาเลเซียปัจจุบัน เดิมเป็นอาณาจักรศรีวิชัย ซึ่งรุ่งเรืองในด้านการค้าทางทะเลเป็นอย่างมากในราวคริสต์ศตวรรษที่ 7-14 ต่อมา อาณาจักรศรีวิชัยล่มสลายดินแดนแถบนี้จึงตกอยู่ภายใต้การปกครองของมหาอำนาจยุโรปที่ได้แผ่ขยายอิทธิพลเข้ามาในบริเวณนี้อย่างช้าๆ เริ่มจากโปรตุเกสเข้ามายึดครองมะละกา ต่อมาดัชต์หรือฮอลแลนด์หรือเนเธอแลนด์ได้เข้าครอบครองมะละกาแทน ฮอลแลนด์เข้ามาตั้งถิ่นฐานทำการค้าในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในราว ค.ศ. 1619 (พ.ศ. 2162) ชาวฮอลแลนด์ ได้ฐานการค้าในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยมีถิ่นฐานในแถบปัตตาเวีย (Batavia) หรือ จาการ์ตา (Jakarta) อันเป็นเมืองหลวงของประเทศอินโดนีเซียในปัจจุบัน ในปี ค.ศ. 1641 (พ.ศ. 2184) ภายใต้การปกครองของอังกฤษ       อังกฤษได้เข้ามาในแหลมลายูในปี ค.ศ. 1786 (พ.ศ. 2329) และในปี ค.ศ. 1824 (พ.ศ. 2367) ได้เข้ายึดครองอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ได้เข้ามามีอิทธิพลตั้งแต่ปี ค.ศ. 1795 (พ.ศ. 2338) แล้ว และต่อมาอังกฤษก็ได้เข้ายึดครองมะละกาจากฮอลแลนด์ และได้จัดตั้งเขตปกครองที่รวมปีนัง มะละกา และสิงคโปร์ รวมเรียกว่า เขตจัดตั้งช่องแคบ (Straits Settlements) ในขณะนั้น มีชาวจีนและอินเดียหลั่งไหลเข้ามาในดินแดนอาณานิคมอังกฤษเป็นจำนวนมาก หลังจากนั้นเริ่มมีการต่อต้านอังกฤษ โดยเกิดขบวนการชาตินิยมและคอมมิวนิสต์จีนขึ้น แต่ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก โดยปี พ.ศ. 2484 ญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกบุกมลายู แล้วพยายามดำเนินการต่างๆ เพื่อสร้างวงศ์ไพบูลย์แห่งมหาเอเชียบูรพา แต่ก็ถูกชาวพื้นเมือง ชาวจีน และชาวอังกฤษต่อต้านอย่างหนัก จนต้องยอมจำนนในที่สุด การต่อสู้เพื่อเอกราช       หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 อังกฤษปกครองมลายูเข้มงวดกว่าเดิม แต่กลับถูกคนชาวพื้นเมืองต่อต้านอย่างรุนแรง จนต้องเปลี่ยนท่าทีใหม่ โดยเน้นเอาใจชาวมาเลย์มากขึ้น อย่างไรก็ตาม ปรากฏว่ายังคงไม่ประสบความสำเร็จ เนื่องจากชาวพื้นเมืองมีความตื่นตัวทางการเมือง และหวังได้รับเอกราชอย่างแท้จริง       ตนกู อับดุล ราห์มาน (Tunku Abdul Rahman) เป็นผู้นำการเรียกร้องเอกราชจากอังกฤษ และเป็นนายกรัฐมนตรีคนแรกของประเทศ เกิดเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2446 ที่รัฐเคดาห์ เป็นบุตรของเจ้าพระยาไทรบุรี สุลต่านองค์ที่ 25 แห่งรัฐเคดาห์ กับมารดาชาวไทย และในวัยเยาว์ เพียง 10 ขวบ ถูกส่งตัวมาศึกษาที่ประเทศไทย ณ โรงเรียนเทพศิรินทร์ และไปสำเร็จการศึกษาด้านกฎหมายที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษ จึงได้กลับไปรับราชการในรัฐเคดาห์ และตำแหน่งหน้าที่ราชการสูงสุดคือประธานศาล ในช่วงเวลานั้นได้มีกลุ่มลัทธิชาตินิยมในมาเลย์ ในการต่อต้านสหภาพมาลายาของอังกฤษ (Britain's Malayan Union) นำโดย ดาโต๊ะ อันจาฟาร์ (Datuk Onn Jaafar) นักการเมืองของมาเลเซียที่เป็นผู้นำขององค์การประชาชาติมาเลเซียหรือพรรคอัมโน และตนกู อับดุล ราห์มาน ได้สมัครเข้าร่วมกับพรรคอัมโน และนับเป็นนักการเมืองเชื้อสายชาวมาเลย์ที่ได้รับความนิยมและยอมรับจนได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าสาขาของพรรคอัมโนในรัฐเคดาห์ ต่อมาในปี ค.ศ. 1951 (พ.ศ. 2494) ได้รับเลือกให้เป็นประธานพรรคแนวร่วมแห่งสหพันธ์มาลายา (UMNO) คนใหม่ และดำรงตำแหน่งเป็นเวลานานถึง 20 ปี และในปี ค.ศ. 1954 (พ.ศ. 2497) เป็นตัวแทนคณะผู้แทนเจรจาขอเอกราชมาเลเซียคืนจากสหราชอาณาจักร เมื่อมีการเลือกตั้งขึ้นเป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1955 (พ.ศ. 2498) พรรคของเขาได้รับชัยชนะแบบถล่มทลาย เขาจึงได้รับเลือกให้เป็นนายกรัฐมนตรีคนแรกของประเทศมาเลเซีย แม้ยังอยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษ ซึ่งเขาก็ยังคงรณรงค์ต่อสู้เรียกร้องเอกราชอย่างต่อเนื่อง จนประสบความสำเร็จ และได้รับอิสรภาพคืนจากอังกฤษในวันที่ 31 สิงหาคม ค.ศ. 1957 (พ.ศ. 2500) และต่อมาในปี ค.ศ. 1963 (พ.ศ. 2506) จึงได้มีการรวมรัฐซาบาห์ ซาราวัก และสิงคโปร์เข้าด้วยกันเป็นประเทศมาเลเซียอย่างสมบูรณ์ นับว่าเขาเป็นนายกรัฐมนตรีที่อยู่ในตำแหน่งต่อเนื่องตั้งแต่ปี 1957 จนถึงปี 1970 เป็นเวลาติดต่อกันนานถึง 13 ปี เขาจึงได้รับการยกย่องให้เป็นบิดาแห่งประเทศมาเลเซียอีกด้วย