เสียงข้างมากยังไม่พอกับความเป็นประชาธิปไตย สภาพสังคมที่ขัดแย้งแตกแยกเป็นเสี่ยงๆ ทุกวันนี้ ทำให้ขาดเสถียรภาพทางสังคมเป็นอย่างยิ่ง เพราะผู้คนในสังคมขาดความมั่นใจในตัวผู้นำและการเมืองของประเทศที่ขณะนี้พร้อมที่จะผลักไสคนที่คิดต่างจากรัฐบาลให้ไปเป็นคนที่ไม่ปรารถนาดีและพร้อมที่จะขับออกไปจากเวทีของสังคมที่เขามีส่วนเป็นเจ้าของ โดยอ้างหลักเสียงข้างมาก คิดและทำได้เพียงเท่านี้ ปีที่ 81 ของประชาธิปไตยไทยจึงไม่ไปถึงไหน เพราะเข้าใจแต่ว่าประชาธิปไตยคือการไปเลือกตั้ง ทั้งที่การเลือกตั้งเป็นเพียงวิธีการที่จะได้มาซึ่งผู้แทนราษฎร เพื่อที่จะเข้าไปทำหน้าที่ด้านนิติบัญญัติ เพื่อแก้ปัญหาของประชาชนทุกคน และเพื่อประโยชน์ของประเทศโดยไม่เลือกฝักฝ่าย แต่ความเป็นประชาธิปไตย เป็นได้มากกว่าการไปเลือกผู้แทน คือ เป็นผู้ที่รู้จักแสวงหาความรู้เพื่อพัฒนาตน รู้จักคิด และกล้าแสดงออกด้วยความห่วงใจต่อส่วนรวม รู้จักรับฟังผู้อื่นอย่างมีวิจารณญาณ รู้ว่าอะไรเป็นประโยชน์ และไม่เป็นประโยชน์ต่อตนเองและส่วนรวม รู้จักเห็นคุณค่าของผู้อื่น เฉกเช่น เห็นเขาเป็นคนเช่นเรา เรียกว่า มีศักดิ์ศรีในความเป็นมนุษย์เสมอหน้ากัน เพื่อที่จะไม่เอาเปรียบ เบียดเบียนซึ่งกันและกัน หรือละเมิดต่อกัน ก็คือ หลักสิทธิมนุษยชนนั่นเอง ทั้งหมดนี่แหละที่เมื่อคิดและแสดงออกจนเป็นพฤติกรรมในวิถีชีวิตแล้ว ก็เป็นผู้ที่ใช้ชีวิตในครรลองของระบอบประชาธิปไตย จนเมื่อจะเลือกตั้งนั่นแหละ ก็ผ่านกระบวนการพิจารณา คิดไตรตรองอย่างรอบคอบว่าจะเลือกใครไปทำอะไร เป็นประโยชน์หรือไม่เป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติอย่างแท้จริง ทั้งหลายทั้งปวง ก็เพื่อความสามัคคีและมีความยุติธรรมสำหรับทุกคน การไม่เปิดใจรับฟังและผลักเสียงข้างน้อยที่แตกต่างออกไปเป็นเสียงอื่นที่ไม่ให้ค่าใดๆ จึงเท่ากับเป็นการปิดกั้นเสรีภาพและโอกาสการแสดงออกซึ่งการมีส่วนร่วมของพลเมืองภายใต้การเมืองในระบอบประชาธิปไตย และนำไปสู่การผูกขาดความคิดและความผิดพลาดในการตัดสินใจในเรื่องนโยบายสำคัญๆ หลายๆ เรื่องของรัฐบาล ไม่วาจะเป็นโครงการบริหารจัดการน้ำเพื่อป้องกันอุทกภัยที่ต้องใช้งบสูงถึง 3.5 แสนล้านบาท ก็ไม่ฟังเสียงของประชาชนตามที่ต่างๆ ที่อยู่ในเส้นทางของโครงการฯ และการรับจำนำข้าวที่มีเสียงทักท้วงตั้งแต่ต้นจากที่ปรึกษาของรัฐบาลจนถึงกระทรวงการคลัง กระทั่งภาควิชาการและภาคประชาสังคม เป็นต้น ทั้งนี้ ยังไม่ได้ก้าวล่วงไปจัดการตรวจสอบความไม่โปร่งใสที่รัฐบาลก็ยังตอบสังคมไม่ชัดเจน ด้วยคิดว่าเสียงข้างมากจะสามารถจัดการให้ทุกเรื่องสงบลงไปได้ ทั้งหมดนี้จึงเป็นความอ่อนแอของสังคมไทย ที่เรื่องประชาธิปไตยจะยังคลุมเครือ สับสน และไม่เข้าใจชัดเจน เพราะทุกเรื่องถูกทำให้เป็นเรื่องของนักการเมือง โดยเฉพาะการเมืองแบบรวมศูนย์ของเสียงข้างมาก ที่ผู้นำทางการเมืองในวันนี้ได้แสดงออกให้เห็นเป็นประจักษ์ชัดที่สุดแล้ว ต่อเมื่อความเสียหายเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังไม่มีนักการเมืองคนไหนแสดงออกซึ่งความรับผิดชอบ เพราะความรับผิดชอบต่อประโยชน์ส่วนรวมนี่แหละ คือ มาตรวัดความเป็นประชาธิปไตยที่ชัดแจ้งที่สุด ทิพย์พาพร ตันติสุนทร ผู้อำนวยการร่วม สถาบันนโยบายศึกษา