สถาบันนโยบายศึกษา : Institute of Public Policy Studies (IPPS)

ข้ามฟ้าไปสนทนา เรื่อง ประชาสังคมกับสังคมการเมือง (ตอนที่ 3 (ต่อ))

ยศวดี บุณยเกียรติ

ดร.กุนเธอร์ รินเช่ – สืบทอดเจตนารมณ์ คอนราด อาเดนาวร์

ดร.กุนเธอร์ รินเช่ และภรรยา

วันอังคารที่ 14 กันยายน 2010 มีการประชุมสัมมนาเรื่อง “The role of parliament in regional integration: an exchange of European and Asian experiences” บทบาทของรัฐสภาในการบูรณาการในระดับภูมิภาค: การแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างยุโรปและอาเซีย ที่ Palais des Academies เลขที่ 1 ถนน Ducale การประชุมครั้งนี้จัดเพื่อเป็นเกียรติในโอกาสที่ ดร.กุนเธอร์ รินเช่ (Prof. Dr. Gunter Rinsche) มีอายุครบ 80 ปี

ดร.รินเช่ เป็นประธานมูลนิธิคอนราด อาเดนาวร์ ระหว่างปี ค.ศ. 1995 ถึง 2001 และเคยเป็นนายกเทศมนตรีเมือง Hamn มาก่อนที่จะลงเลือกตั้ง และได้เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ต่อจากนั้นจึงเป็นสมาชิกรัฐสภายุโรป จึงถือได้ว่าเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงและกว้างขวางในระดับนานาชาติ ดร.รินเช่ เคยมาเมืองไทยหลายครั้ง และเป็นผู้ที่ให้ความสำคัญกับสัมพันธ์ระหว่างประเทศมาก

ในงานนอกจากจะมีการเชิญนักวิชาการจากอาเซียมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นแล้ว ก็มีสไลด์มัลติวิชั่นประวัติการทำงานของ ดร.รินเช่ ตั้งแต่ยังเป็นสมาชิกพรรคคริสเตียนเดโมแครต หนุ่มน้อยที่มีโอกาสทำงานร่วมกับรัฐบุรุษคอนราด อาเดเนาวร์ จนกระทั่งวันที่เป็นประธานมูลนิธิคอนราด อาเดนาวร์ และท้ายที่สุด ดร.รินเช่ ก็ได้กล่าวสุนทรพจน์ปิดการสัมมนา โดยย้ำถึงความสัมพันธ์ไม่ว่าจะเป็นระหว่างองค์กร หรือบุคคลว่าเป็นหัวใจของความสำเร็จ

จากนั้นก็ถึงเวลาของงานเลี้ยงรับรอง ซึ่งก็เป็นโอกาสที่แขกรับเชิญทั้งหลายจะคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ช่วงเวลานั้นเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์จลาจลเผาราชประสงค์มาหมาดๆ ไม่ว่าจะสนทนากับใคร ดิฉันก็ต้องถูกถามว่าเมืองไทยในอนาคตจะเป็นอย่างไร คนที่ต่างความคิดต่างขั้วการเมืองจะอยู่ร่วมกันได้ หรือว่าจะเกิดสงครามกลางเมืองแบ่งแยกประเทศ ดิฉันจึงได้อ้างคำพูดของ ดร.รินเช่ ว่า ในความแตกต่างแบ่งแยกกันนั้น เรายังมีความสัมพันธ์ในระนาบบุคคลอยู่ และวัฒนธรรมไทยก็ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์เช่นนี้มาตลอด สังคมไทยอาจจะไม่กลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนก่อนเกิดการประท้วง แต่ก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ซึ่งไม่ว่าจะดีขึ้นหรือเลวลง เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ ในบรรดาผู้ที่มีความเห็นทางการเมืองแตกต่าง ย่อมมีผู้ที่มีความสัมพันธ์ในระดับบุคคล เช่นเดียวกับในบรรดาผู้ที่มีความสัมพันธ์กันในระดับบุคคล ก็ย่อมจะมีความเห็นทางการเมืองที่ต่างกันได้

พร้อมกันนี้ดิฉันก็ได้เรียนรู้ว่า แม้ในประเทศที่ถูกเลือกให้เป็นที่ตั้งของรัฐสภายุโรปเช่นเบลเยี่ยม ก็มีประชาชนที่มีความแตกต่างและแตกแยกกันในเรื่องเชื้อชาติ ภาษา และวัฒนธรรม ประชากรเบลเยี่ยมร้อยละ 60 เป็นชาวเฟลนิชที่พูดภาษาดัทช์ อีกเกือบร้อยละ 40 เรียกกันว่าพวกวัลลูน พูดภาษาฝรั่งเศส อีกประมาณร้อยละ 1 พูดเยอรมัน พวกเฟลนิชมีฐานะทางเศรษฐกิจด้อยกว่าอาศัยอยู่ทางตอนเหนือของประเทศ ในขณะที่พวกวัลลูนนั้นอยู่ทางตอนใต้ ทั้งสองกลุ่มมีพรรคการเมืองของตนเอง ชาวเฟลนิชต้องการแยกตัวเป็นรัฐอิสระแต่เมืองหลวงคือบรัสเซลส์ ตั้งอยู่ในพื้นที่พวกเฟลนิช และขณะนี้ประเทศเบลเยี่ยมมีภาษาทางการถึง 3 ภาษา คือ ดัทช์ ฝรั่งเศส และเยอรมัน

มองโลกในแง่ดีก็ต่อบอกว่า เกิดเป็นคนเบลเยี่ยมก็ดี เพราะมีภาษาประจำชาติถึง 3 ภาษา และอาจจะต้องเรียนอังกฤษเป็นภาษาที่ 4 อีกด้วย

บรัสเซลส์ – เมืองแห่งลูกไม้และช็อคโกแลต

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุด กองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรได้รวมตัวกันก่อตั้งองค์กรความร่วมมือทางการทหารของภูมิภาคแอตแลนติกเหนือเมื่อวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1949 มีชื่อว่า North Atlantic Treaty Organization หรือ NATO มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่กรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยี่ยม

วันแรกๆ ในบรัสเซลส์ ดิฉันและคณะได้ไปเยี่ยมชมสำนักงานใหญ่เนโตและก็ได้สนทนากับเจ้าหน้าที่ระดับสูงสองคนคือ Mr. Ekkehard Bros – Minister Deputy Permanent Representative และ Mr. Jamie Shea – Director of Policy Planning เพราะเรื่องความมั่นคงเป็นนโยบายสำคัญของเนโต เราจึงสนทนากันเรื่องความมั่นคงมากเป็นหลัก หลายประเทศที่เป็นสมาชิกเนโตส่งทหารไปประจำที่อัฟกานิสถาน การสนทนาในวันนั้นจึงหนักไปในเรื่องของอัฟกานิสถานและปากีสถาน เพื่อนใหม่ของดิฉันคือดร.ฮามิ ดูลา นูร์ อิบัด จากอัฟกานิสถานและข่าน อาเหม็ด โกรายา จากปากีสถานจึงต้องสนทนามากกว่าคนอื่น และพอมาถึงเมืองไทย ก็หนีไม่พ้นเรื่องความขัดแย้งทางการเมืองกับความมั่นคง

คณะของเราถ่ายที่หน้าอาคารสำนักงานเนโต

หอยแมลงภู่อบหม้อเหล็กสไตล์เบลเยี่ยมกินกับมันฝรั่งทอด

ระหว่างที่คณะของดิฉันอยู่ที่บรัสเซลส์นั้น ได้รับการดูแลอย่างดีเยี่ยมจากเจ้าหน้าที่มูลนิธิคอนราด อาเดนาวร์สำนักงานบรัสเซลส์ คือ Andrea E. Ostheimer de Sosa, Project Director และ Project Assistant อีก 2 คนคือ Miriam Fischer และ Elizabeth Sandfuchs ในวันแรกสองสาวผู้ช่วยของคุณเดอ โซซา พาเราไปกินกลางวันที่ร้านแบบเบลเยี่ยมแท้ๆ และจัดหาไกด์พาเราเดินชมเมือง ดิฉันสั่งหอยแมลงภู่อบหม้อใหญ่มากินเพราะเธอบอกว่านี่แหละเมนูเด็ดของคนเบลเยี่ยม ซึ่งก็ไม่ผิดหวังเพราะหอยแม้จะตัวเล็กกว่าหอยไทยหรือหอยออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ แต่เนื้อนุ่มนวลกว่ามาก ส่วนซ้อสรสจัดของเขานั้นจัดแต่ยังไม่จ้าน ดิฉันก็เลยขอซอสพริกมากระหน่ำลงไป ปรากฏว่าเกือบหมดหม้อค่ะ

เบลเยี่ยมได้ชื่อว่าเป็นเมืองแห่งผ้าลูกไม้และช็อคโกแลต ใครมาเมืองนี้เป็นต้องซื้อเป็นของที่ระลึกหรือฝากคนทางบ้าน แต่ก่อนซื้อผ้าลูกไม้ต้องดูให้ดีว่าทำที่ไหน ถ้าคิดแต่ว่าของถูกอย่างเดียวอาจจะเจอเมดอินไชน่าได้ เพราะพวกที่เมดอินเบลเยี่ยมนั้นราคาน่าตกใจ ยิ่งถ้าเป็นของเก่าฝีมือเยี่ยมด้วยแล้ว ดิฉันไปเจอผ้าเช็ดหน้าริมลูกไม้เข้าผืนหนึ่งลดราคาจาก 1495 เหลือ 900 ยูโร ( ประมาณ 65,780 -39,600 บาท) เลยถ่ายรูปมาไว้ดูเล่น

ผ้าลูกไม้เมดอินเบลเยี่ยม ผืนหน้าลดราคาแล้วเหลือ 39,600 บาท

ช็อคโกแลตเบลเยี่ยม

ส่วนพวกช็อคโกแลตนั้นมาหลากหลายราคา ถามคนเบลเยี่ยมแล้วว่าต่างกันตรงไหน ไกด์ของดิฉันบอกว่าแบบแท่งหรือแบบก้อนรสชาติไม่ต่างกันมากเพราะใช้วัตถุดิบคุณภาพใกล้กัน แต่พวกก้อนเล็กๆ นั้นทำด้วยมืออย่างประณีตบรรจงทีละก้อน ราคาจึงแพงกว่าพวกที่ผลิตด้วยเครื่องจักรมาก จะกินให้คุ้มจึงต้องกินทีละก้อน ละเลียดไปชมความประณีตไป ดิฉันจึงสรุปเอาเองว่าถ้าจะกินเอาอิ่ม ปีหนึ่งคงจะกินได้ครั้งเดียว