การเมืองเรื่องพื้นที่ ย่างเข้าเดือนกุมภาพันธ์ปีนี้ คงไม่มีเรื่องอะไรร้อนแรงแซงเรื่องผลการเลือกตั้งทั่วไปได้ ถือว่าเป็นช็อคสึนามิของประวัติศาสตร์การเมืองไทยก็ว่าได้ พรรคเกิดใหม่ มีอายุครึ่งทศวรรษอย่างไทยรักไทย ยึดครองเขตพื้นที่ในภาคเหนือและภาคอีสานเกือบทั้งหมด ทิ้งห่างพรรคประชาธิปัตย์ พรรคเก่าแก่ที่อยู่คู่กับการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองไทยมาหลายสิบทศวรรษ ที่สามารถรักษาพื้นที่ภาคใต้ไว้ได้อย่างเหนียวแน่น นอกจากนี้ก็มีพรรคชาติไทยที่ครองตัวอยู่ได้ดีที่สุพรรณบุรี ว่าไปแล้ว พรรคการเมืองทุกพรรคก็หวังที่จะได้คะแนนเสียงจากทุกเขตเลือกตั้งเพื่อที่จะได้ ส.ส. ให้มากที่สุด และยังต้องการคะแนนจากระบบบัญชีรายชื่อที่จะบ่งบอกความนิยมในตัวพรรคโดยตรงอีกด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็อยู่ที่การบริหารจัดการในการส่งสารที่หมายถึงนโยบายด้านต่างๆ ให้เข้าถึงและเข้าใจประชาชนมากที่สุด ส่วนประชาชนจะเข้าถึงและเข้าใจนโยบายพรรคมาก-น้อยเพียงใด นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องว่ากันอีกยาว แต่กล่าวสำหรับประชาชนแล้ว การถูกจัดวางไว้ให้เป็นเจ้าของคะแนนเสียง แท้จริงแล้วเป็นเจ้าของประเทศ จะมีคุณูปการใหญ่หลวงต่อทุกพรรคการเมือง ก็เห็นจะเป็นช่วงฤดูกาลหาเสียง และในวันสำคัญที่สุด คือ วันหย่อนบัตรลงคะแนนเสียง ความต้องการของประชาชนที่จะมีพื้นที่ทางการเมืองอาจแตกต่างออกไปจากนักการเมือง ด้วยพื้นที่ที่ถูกแบ่งสรรทางการเมือง เป็นเพียงปรากฏการณ์ทางการเมืองที่ 4 ปีมีครั้งเดียว แต่พื้นที่ทางการเมืองสำหรับประชาชนแล้ว เขาอาจต้องการที่ที่จะมีชีวิตอยู่ภายใต้ระบบระบอบทางการเมืองที่เป็นสันติสุข สามารถสนองตอบเขาได้ในปัจจัยพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ที่แท้ มีปัจจัย 4 เป็นพื้นฐานในเรื่องของอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค อันเป็นสิ่งจำเป็นที่เขาจะอยู่รอดและอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ แต่ทั้งนี้ก็ไม่ลืมด้วยว่าเขาก็ต้องการที่จะมีเสรีภาพที่จะแสดงความคิดเห็น อันเป็นเสรีภาพเบื้องต้นที่รัฐธรรมนูญก็ให้การรับรองไว้ ที่ผ่านมา ประชาชนเปิดหู เปิดตา รับฟังเหล่านักการเมืองพูดมามากแล้ว วันนี้ท่านก็ได้คะแนนเสียงไปเรียบร้อยแล้ว แต่มิได้หมายความว่าประชาชนจะมอบพื้นที่ทั้งหมดให้ท่านไปคิดเหมาทำแทนได้ทุกเรื่อง วันนี้เริ่มต้นใหม่ ช่วยกันเปิดพื้นที่ที่จะคิดและฟังร่วมกันกับประชาชนมากขึ้น ใกล้ชิด แล้วคิดด้วยกัน เรื่องการเมืองจึงไม่ใช่พื้นที่ของใครแต่ลำพัง แต่เป็นเรื่องสาธารณะที่มีประชาชนเป็นเจ้าของ ทิพย์พาพร ตันติสุนทร สถาบันนโยบายศึกษา