สถาบันนโยบายศึกษา : Institute of Public Policy Studies (IPPS)

ไม่สง่างาม

ในช่วงระยะเวลาไม่ถึงขวบปีมานี้ ประเทศไทยมีนายกรัฐมนตรีที่ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นสู่อำนาจจากพรรครัฐบาลแล้วถึง 2 คน จากรัฐบาลนายสมัคร สุนทรเวช สู่รัฐบาลนายสมชาย วงศ์สวัสดิ์ และมีคณะรัฐมนตรีมากกว่า 2 คณะ ที่แม้จะมีรัฐมนตรีที่ซ้ำหน้า แต่ประชาชนก็ยังคงสับสนเพราะยังไม่ทันจะจดจำชื่อรัฐมนตรีกับกระทรวงที่รับผิดชอบได้ ก็สลับสับเปลี่ยนตำแหน่งแห่งหนกันใหม่ให้งงกันเล่นๆ อีกแล้ว

มิหนำซ้ำ คุณสมบัติ ฐานความรู้ และประสบการณ์ของรัฐมนตรี แต่ละกระทรวงในภาพรวมแล้ว ก็ขาดการยอมรับจากทั้งภาคเอกชนและภาคราชการ สังคมส่วนต่างๆ จึงได้เสนอความคิดเห็นท้วงติงไปยังผู้นำรัฐบาลด้วยความห่วงใยต่ออนาคตประเทศชาติในภาวะวิกฤตทั้งการเมืองภายในและเศรษฐกิจของโลกที่กระทบกันเป็นลูกโซ่

ความสับสนและความกังวล แท้ที่จริงคือความเครียดของคนไทยทั้งมวล แม้คนในรัฐบาลเองก็มีปัญหาที่ไม่ได้รับความเชื่อถือจากสาธารณชนเข้าไปอีก ทั้งนี้ยังไม่ต้องพูดถึงเจ้ากระทรวงที่ไม่ใช่ตัวจริง เป็นแต่เพียงการเข้ามารับหน้าที่ทำงานเป็นตัวแทนเพื่อรักษาโควตาและอำนาจทางการเมืองของตัวจริงที่ถูกตัดสิทธิ์ทางการเมืองแล้วแต่ยังกำกับอยู่วงนอก

ประชาชนมีพัฒนาการเรียนรู้ทางการเมืองมากขึ้นแล้วว่า เรามีผู้แทนราษฎรอยู่เต็มสภาก็จริงอยู่ แต่ผู้แทนฯ ที่ว่าอาจกลายพันธุ์เป็นเพียงตัวแทนของกลุ่มผลประโยชน์เฉพาะเรื่อง เฉพาะคน และเฉพาะกิจ หาใช่ผู้แทนฯ อย่างที่ใครๆ เขาเข้าใจตามมาตรฐานสากลโลกที่ปฏิบัติกันอยู่ว่า ผู้แทนฯ นั้นเขานั่งในสภาเพื่อทำหน้าที่ถกเถียงเรื่องราวเพื่อผลประโยชน์แห่งรัฐ (ไม่ใช่รัฐบาล) พิจารณาปัญหาเพื่อประโยชน์ร่วมของคนทั้งประเทศ ไม่ใช่เพียงสนองต่อประโยชน์ของกลุ่มผู้ให้คะแนนเสียงเฉพาะท้องถิ่นเท่านั้น

ความแตกแยกทางความคิด กระทั่งนำไปสู่ความแตกหักทางการเมือง และเกิดความรุนแรงทางการเมือง ทำให้มีผู้บาดเจ็บและทุพพลภาพจำนวนมาก และยังมีการสูญเสียแก่ชีวิต จากเหตุการณ์สลายการชุมนุมของกลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจเมื่อเช้าวันที่ 7 ตุลาคม 2551 จำต้องจารึกในประวัติศาสตร์การเมืองไทยอีกหน้าหนึ่ง

เป็นการสูญเสียที่เกิดหน้าสภาแห่งรัฐ สภาที่ผู้แทนราษฎรทั้งหลายต้องการเปิดประชุมกันในนามผู้ถืออำนาจแทนราษฎร ให้รัฐบาลแถลงนโยบายต่อสภา โดยไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงใดๆ จากประชาชนภายนอกที่อยู่หน้ารัฐสภา

เพราะความไม่ตระหนักในบทบาทของผู้นำและผู้แทนราษฎรทั้งหลาย จึงเกิดเหตุการณ์ที่สร้างความโศกสลดแก่คนไทยโดยถ้วนหน้า เป็นความอับอายแก่ฟ้าดินและชาวโลก แม้จะมีสัญญาณบอกเตือนแก่ผู้นำรัฐบาลมาอย่างต่อเนื่องจากผู้นำทางสังคมทุกส่วน

การเป็นผู้นำในสภาวการณ์เช่นนี้จึงนอกจากไม่สง่างามแล้ว ยังทำลายโอกาสของประเทศ และเพิ่มทุกข์ให้ประชาชนอีกด้วย ใครเล่าจะเป็นผู้รับผิดชอบ !

ทิพย์พาพร ตันติสุนทร

ผู้อำนวยการร่วม สถาบันนโยบายศึกษา

From : http://www.fpps.or.th